Stoffer en blik van Jeroen Brouwers, herinneringen aan zijn Manteau-jaren. Pay-back time. Ik kan het niet wegleggen vanwege de magnifieke stijl maar zoals veel werk van de Zutendaalse bard is het tevens van een magnifieke neerdrukkendheid. Wat een dampende hoop woede is Brouwers weer! Ook als hij lichtere noten door zijn werk mengt; zijn Leitmotiv is altijd dat van een oorlogssymfonie. Het is steeds weer Brouwers die zijn gram haalt op het leven, op de levenden. Wie met Brouwers ooit het bed, een werkkamer of zelfs maar een bankje in het park heeft gedeeld moet zijn hart vasthouden. Brouwers zal er op een dag over schrijven en daarbij ongenadig zijn pen in de leverstreek prikken, op zoek naar verse gal.