Naar alle waarschijnlijkheid bent
u, lezer, geen orthodoxe jood, geen rechtzinnig calvinist en geen
fundamentalistische christen. Dat betekent dat u geen geloof hecht aan het
laatste oordeel, de predestinatieleer of eeuwigdurende hellestraf. Als het
einde der tijden aanbreekt zit u dus goed. Of goed fout, het is maar hoe je het
bekijkt. Dat einde der tijden leek even in zicht vanwege de Maya-kalender die
het einde van de wereld had ingepland
ergens eind 2012. Ik kan de precieze datum voor u op gaan zoeken, maar wat zou
ik, want het bleek weer eens een misrekening van het hoofdkantoor. Archeologen
vonden deze week op een muur in Xaltún een nog oudere Maya-kalender, een die 7000
jaar in de toekomst doorloopt. Wie had dat gedacht. Zijn we voor niets ongerust
gemaakt, of zijn we alleen maar met die nieuwe berichten in slaap gesust? Wie
zal het zeggen. En het is gemakkelijk genoeg om de mensen die geloof hechten
aan zulke profetieën af te doen als dwazen, maar wat te denken van al diegenen
die in stilte het ergste vreesden?
Dat geloof in oeroude eindtijdprofetieën
is om meer dan een reden curieus. Ten eerste omdat wie ons in de weer ziet met
de wereld haast wel moet denken dat we de ondergang ervan van harte toejuichen;
we overbevolken haar, putten haar grondstoffen uit en verstoren het klimaat, en
dat allemaal in zo’n tempo dat je zou gaan denken dat het vergaan ervan ons
niet snel genoeg kan gaan. Ten tweede omdat we hier juist een hoop van die
jobstijdingen overboord hadden gegooid. Zelfs het Vaticaan heeft vrij recent
een aantal onverkwikkelijke zaken als het voorgeborchte en de hel als
goddelijke straf afgeschaft. Wat bezielt ons, met I-pad en Nintendo dwepende
wereldburgers, om ineens weer geloof te hechten aan de kalender van een
maisvererend oerwoudvolk? Is het omdat de bron onverdacht is? Of is het omdat
we ongeneeslijk bijgelovig zijn?
Afijn, zoals we hier bij elkaar
zitten, ik schrijvend en u lezend, zullen we dus naar alle waarschijnlijkheid
het einde van de wereld niet gaan meemaken. Dat wil zeggen, natuurlijk zal de
wereld wel aan haar einde komen, op een onordelijke en nog nader te bepalen dag
in de toekomst, maar wij zullen er niet bij zijn. Om de eenvoudige reden dat
ons eigen einde al lang daarvoor gepland is.
Is het niet vreemd dat de meesten
onder ons dát dan weer een geruststellende gedachte vinden?
