‘Don’t mention the war’ zegt Basil, de heerlijk gestoorde, immer
geëxalteerde pensionhouder uit Fawlty Towers, gespeeld door John Cleese. Die
zin: ‘Don’t mention the war’, is in het Engels een gevleugelde uitdrukking
geworden. Ook in het politieke en het publieke debat wordt het noemen van de
oorlog beschouwd als een zwaktebod, een dood-sla-argument van jewelste. Alleen
bij schrijvers van melodrama is ‘Don’t mention the war’ niet doorgedrongen, of
als adagium onjuist gebleken nu na Haar naam was Sarah opnieuw een boek over de Holocaust bovenaan
de verkooplijst eindigde. Van Het familieportret van Jenna Blum werden in 2011 maar liefst
261.559 exemplaren verkocht nadat in 2010 Haar naam was Sarah het best verkochte boek bleek. En dat zonder
goedgunstige recensies van de kwaliteitspers die het uitmelken van de Holocaust
niet kon waarderen en er zelfs de term ‘Holokitsch’ voor bedacht. Daar trok het
lezerspubliek zich dus weinig van aan. Het boek steeg in vier jaar tijd
kalmpjes naar de top van de bestsellerslijst. Voor dergelijke boeken, die
geduldig een lezerspubliek veroveren en zonder veel media-aandacht een
doorslaand succes worden heeft de boekenwereld een naam: slow burners worden ze genoemd. Het Holocaustboek als slow
burner: al naargelang je
gevoel voor humor kun je daar iets geestigs of naargeestigs in zien.
