Een paar keer al ben ik er fijntjes op gewezen dat het deze site aan de mogelijkheid ontbreekt om te kunnen reageren. Dan wijs ik er al even fijntjes op dat er toch een e-mailadres boven staat. Maar dat bedoelen die lezers niet. Ze bedoelen dat het niet mogelijk is om tot een gedachtewisseling te komen met andere lezers, dat men niet van elkaars meningen kennis kan nemen.
Het zet me aan het denken over of ik deze blog niet juist begonnen ben om die meningen te ontlopen. Want eerlijk gezegd beschouw ik het hebben van meningen – ook die van mezelf – eerder als een onhebbelijkheid dan wat anders, al is dat óók een mening natuurlijk. Het is mijn indruk (een beleefde frase om niet te hoeven zeggen dat ik een mening heb) dat meningen maar heel zelden gebruikt worden om tot een beschaafde gedachtewisseling te komen. De meest bloedige geschillen komen voort uit het feit dat mensen hun mening voor geen goud willen inwisselen voor een andere.
Niet lang geleden maakte ik een mevrouw mee, nota bene tijdens een filosofische avond, die in alle ernst verklaarde nog nooit op andere gedachten te zijn gebracht door de mening van een ander. Al snel bleek dan ook dat ze nauwelijks geïnteresseerd was in de mening van anderen, ze vond dan vooral dat haar het woord ontnomen werd. Aan het eind van de avond verzuchtte ze dat filosofie toch misschien 'niet haar ding was'.
Eén ding is zeker: meningen worden sterk overschat. Ze zijn maar al te vaak het gevolg van al of niet opzettelijke kortzichtigheid, borstklopperij, slecht geïnformeerd zijn, luisterblindheid, halsstarrigheid, of een combinatie van al die dingen. En er zijn er gewoon teveel van. Overal waar je komt, vliegen de meningen je om de oren. Op televisie, op internetfora, op feestjes en recepties; er is geen ontkomen aan. Vooral mannen lijken niet zonder te kunnen. Meningen zijn voor een man wat een Gucci-handtas of Louis Vuitton-truitje is voor een vrouw: een uitbreiding van de identiteit, een karakter-accessoire. Daarom worden meningen –hoewel de meeste volstrekt inwisselbaar zijn – te vuur en te zwaard verdedigd, als een uniek persoonlijk bezit en wordt eraan vastgehouden alsof het leven ervan afhangt.
Maar goed, ook ik verkondig hier wel eens mening. Die mening is natuurlijk geen snars meer waard dan die van een ander. Ik zeg het alleen leuker, hier. Daarbij ben ik zo iemand die er op feestjes en recepties veelal het zwijgen toe doet.
Dan is het úw beurt om te spreken.
