Dit artikel werd eerder gepubliceerd in NRC Handelsblad en nrc.next van 22 augustus 2017
Dat president Donald Trump behalve seksistisch, megalomaan, dictatoriaal en leugenachtig ook een racist is zal menigeen voetstoots aannemen. Maar blijkt het ook uit zijn reactie op Charlottesville? Zijn verwerping van het geweld door extreem-rechts kwam te laat, veel te laat, en zal menigeen veel te lauw in de oren geklonken hebben. Maar voor zover we de psyche van Trump hebben leren kennen moet het een revolutionaire gebeurtenis van de eerste orde zijn geweest. Trump corrigeerde zichzelf namelijk. Tot nu toe was zijn reactie iedere keer als hij zich vergaloppeerde die van een klassieke hit and run-bestuurder: gas bij geven en het volume van de radio wat harder zetten. Nu kwam hij terug op een eerdere overtuiging, iets wat hij nooit eerder gedaan had omdat zijn zelfingenomenheid en trots hem dat verbieden. Eenzelfde soort trots leek een groot deel van de hard core Trump-aanhang tot nu toe ervan te weerhouden om zich tegen Trump uit te spreken. Niets was genoeg om het vertrouwen van die aanhang te schaden, of het nu ging om de zakelijke malversaties, het nepotisme, het discrimineren van vrouwen, het in de hoek zetten van gehandicapten en transgenders, de vermeende samenzwering met de Russen of een dreigend impeachment; niets leek deze groep over te kunnen halen het vertrouwen in hun troetelkind op te zeggen. Dat ook zij zich nu uit willen spreken tegen Trump maakt Charlottesville tot een bijzonder moment. Of het in de toekomst nog werkelijk tot een impeachmentprocedure wegens hoogverraad zal komen is twijfelachtig, maar het lijkt er sterk op dat Amerika Charlottesville en Trumps reactie erop alvast hebben aangegrepen voor een moreel impeachment.
August Tholen
